Soms helpt een sprookje beter om de werkelijkheid uit te leggen dan een dik rapport. Daarom dit verhaal…
Er was eens, in een rustig Europees bos, een oranje smurf.
Niemand wist precies waarom hij oranje was — misschien was hij te lang in de zonnebank gebleven, misschien had hij per ongeluk wortelsap gedronken in plaats van water.
Wat wel zeker was: hij vond zichzelf de stoerste smurf ooit.
Op een dag ontmoette hij de Boze Kabouter — een kleine, grimmige man met een eindeloze voorraad giftige paddenstoelen en een hobby voor het herschrijven van sprookjes zodat hij altijd de winnaar was.
“Wauw,” zei de oranje smurf bewonderend. “Jij zit al 22 jaar op je kaboutertroon! Stoere kerel. Hoe doe je dat?”
De boze kabouter glimlachte duister:
“Eenvoudig, mijn jongen… je zorgt dat niemand je weg kan stemmen. En als iemand een fout maakt, tja… dan komt hij gewoon nooit meer thuis.”
Vanaf dat moment waren de twee onafscheidelijk. Ze zaten uren te fluisteren over hoe ze de rest van het bos konden regeren, terwijl de andere smurfen en kabouters zich afvroegen waarom er ineens overal hekken, camera’s en verdacht veel paddenstoelsoep was.
🌲 Mocht u zich herkennen in een van de figuren in dit verhaal — dat is puur toeval.
Maar… misschien ook niet. 😏
Waarom onderhandelen met een boze kabouter zinloos is
De “boze kabouter” waar de wereld nu mee te maken heeft, is niet zomaar boos. Hij is gevormd door een harde jeugd, een omgeving zonder liefde en een instituut dat zijn koude talenten juist beloonde.
- Geen vader gekend en een moeder die hem wegduwde.
- Klein, gepest, en uitgehongerd naar respect.
- Geselecteerd voor een carrière in de KGB omdat hij van nature al kon liegen en manipuleren.
- Macht werd zijn enige harnas tegen pijn en vernedering.
Het resultaat: een man zonder empathie, zonder spijt, die alleen macht begrijpt.
En precies daarom is er geen zin om te onderhandelen.
Want onderhandelen veronderstelt een beetje eerlijkheid of vertrouwen, maar bij hem bestaat dat niet. Voor hem is elk gesprek slechts een toneelstukje, een kans om de ander nóg een keer te misleiden.
Als onderhandelingen beginnen met sprookjes…
Elke keer dat hij zijn mond opendoet, begint hij met een lesje geschiedenis — een versie die hij zelf heeft herschreven en is gaan geloven.
Maar onderhandelingen beginnen niet met sprookjes.
Stel je voor dat wij diplomatiek zo zouden werken:
- Met de Fransen: “Voordat we verder praten, eerst even Napoleon.”
- Met de Japanners: “We moeten het toch nog hebben over harakiri.”
- Met de Australiërs: “Eerst dit: jullie waren ooit een strafkolonie.”
Absurd, toch? En tóch is dit precies hoe hij speelt.
De perfecte prooi
En de oranje smurf? Die is een dankbaar slachtoffer.
Zeg hem dat zijn voorganger alle ellende heeft veroorzaakt en dat híj nooit zulke fouten zou maken — en hij gelooft je direct.
Vleierij is een wapen, trots een valkuil.
Zo worden ze samen een gevaarlijk duo: de smurf die denkt dat hij slim is, en de kabouter die allang weet hoe hij hem kan gebruiken.
🌲 Naschrift
Dit verhaal is geen excuus, geen verdediging, en al helemaal geen pleidooi.
Het is een waarschuwing: zonder liefde in de basis groeit er geen menselijkheid, alleen een harnas.
En dat harnas loopt nu rond als een boze kabouter.
Geef een reactie